Και πάλι η Ελληνική Πολιτεία απέδειξε την ανεπάρκειά της, αυτή τη φορά στον τομέα της Παιδείας. Πρώτη μεγάλη αστοχία εκ μέρους της απετέλεσε η προκήρυξη των επικείμενων εκλογών σε χρονική στιγμή πολύ κοντινή στην παραδοσιακή διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων (τέλη Μαΐου με μέσα Ιουνίου). Ο απρόσεκτος προγραμματισμός της εκλογικής αναμέτρησης έφερε τον πανικό στο Υπουργείο Παιδείας, το οποίο προσπάθησε και κατόρθωσε, μετά κόπων και βασάνων, να ορίσει ημερομηνίες για τις εξετάσεις που δεν θα συνέπιπταν με τις αντίστοιχες των εκλογών, πράγμα που θα απαιτούσε ειδικό χειρισμό από την πλευρά της Πολιτείας.
Δεύτερη αστοχία αποτελεί η επιλογή για το μάθημα της Έκθεσης (21/05) ενός ιδιαιτέρως δύσκολου και απαιτητικού κειμένου, της γνωστής βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ. Το προς εξέτασιν κείμενο ήταν, αντικειμενικά, υπεράνω των δυνάμεων μαθητών λυκείου, όπως άλλωστε παραδέχτηκε και η ίδια η Αρβελέρ, η οποία έσπευσε να δηλώσει ότι δεν θα σκεφτόταν ποτέ να εξετάσει τόσο νέα παιδιά σε ένα τέτοιο κείμενο
Τρίτη και σημαντικότερη αστοχία της Πολιτείας αποτελεί η περίπτωση με το θέμα Γ4 στο μάθημα της Φυσικής Κατεύθυνσης (25/05). Όλα ξεκίνησαν με την ανακοίνωση της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, στην οποία εκφραζόταν εκ μέρους των μελών της η ένσταση για τον επιστημονικώς ανεπαρκή τρόπο με τον οποίο διατυπώθηκε το θέμα, ζητώντας παράλληλα από τους βαθμολογητές να μην προβούν στη διόρθωση των γραπτών, προτού υπάρξουν συγκεκριμένες οδηγίες αξιολόγησης του θέματος από το Υπουργείο Παιδείας. Σε μια κίνηση πανικού, το Υπουργείο ανακοίνωσε αρχικά ότι το θέμα δεν θα βαθμολογηθεί καθόλου. Η Ένωση Ελλήνων Φυσικών αντέδρασε με νέα ανακοίνωση, χαρακτηρίζοντας ως απαράδεκτη μια τέτοια απόφαση. Πανικοβλημένοι εκ νέου, οι ιθύνοντες του Υπουργείου εξέδωσαν νέα ανακοίνωση, με την οποία αναιρούσαν την προηγούμενη (!!).
Όλα τα ανωτέρω επιτρέπουν στον εχέφρονα Έλληνα πολίτη να εξαγάγει διάφορα ενδιαφέροντα συμπεράσματα, με έναν κοινό παρονομαστή: Η ελληνική Πολιτεία αδυνατεί να επιλύσει ικανοποιητικά έστω και τα πιο απλά προβλήματα που τις παρουσιάζονται. Οι περιπτώσεις που περιγράφησαν στις προηγούμενες παραγράφους μαρτυρούν ότι η στελέχωση των νευραλγικών θέσεων του ελληνικού κράτους έχει γίνει από ανθρώπους διστακτικούς και φυγόμαχους. Η μερική ανικανότητα από το Υπουργείο Παιδείας να οργανώσει τις πανελλαδικές εξετάσεις και, κυρίως, να χειριστεί αυτόνομα και αυτεπάγγελτα τα θέματα που προκύπτουν από αυτές, παραμένοντας ανεπηρέαστο από εξωτερικούς φορείς, αποδεικνύει την καχεκτικότητα της κρατικής μηχανής, που πλέον αγγίζει κάθε έκφανση του δημοσίου βίου.
Αν, όμως, το αλαλούμ των πανελλαδικών εξετάσεων δίνει τροφή για επιστημονικές αναλύσεις, ο Έλληνας υποψήφιος έχει να απαντήσει σε πιο καθημερινά ερωτήματα, που άπτονται της μελλοντικής του πορείας: Αξίζει να σπουδάσει κανείς σε μια Ελλάδα που δεν επιτρέπει καν στα παιδιά της να διαγωνιστούν αξιοπρεπώς στις εξετάσεις της δευτεροβάθμιας; Όσο και αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει να επιδείξει, κατά περιπτώσεις, οάσεις ερευνητικού και διδακτικού έργου, η εν γένει κατάσταση της Παιδείας μας δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί «προβληματική». Συνεπώς, μήπως τα απανταχού Ελληνόπουλα που επιθυμούν κάτι καλύτερο για τις σπουδές τους και, κατ’ επέκτασιν, για τις ζωές τους θα έπρεπε να εξετάσουν την εναλλακτική των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά.) που προσφέρουν ποιοτικά εκπαιδευτικά προγράμματα (χωρίς το χάος που δημιουργείται στην Ελλάδα) με χαμηλό κόστος σπουδών και διαβίωσης;
