Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η αγωνία των μαθητών που έδωσαν πανελλαδικές εξετάσεις χτυπάει κόκκινο. Οι λόγοι είναι πολλοί και εξίσου σημαντικοί και συνοδεύονται από πολλά, αναπάντητα γι’ αυτούς ερωτήματα:
- Θα καταφέρω να μπω σε κάποια σχολή;
- Αν τελικά τα καταφέρω, θα είναι η σχολή της πρώτης μου επιλογής;
- Αν δεν είναι της πρώτης μου επιλογής, θα είναι κάποια σχολή που μου αρέσει και που θα μπορέσω να την τελειώσω ή θα πάνε χαμένα τα χρόνια και οι κόποι των σπουδών μου;
- Τι πρέπει να κάνω; Να ξαναδώσω; Θα αντέξω άλλη μία χρονιά σκληρής προετοιμασίας;
- Αν πάλι τα καταφέρω να περάσω στη σχολή της πρώτης μου επιλογής, θα βρω δουλειά στη χώρα μου τελειώνοντας ή θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό;
Μαζί με τους μαθητές, περνάνε τις δικές τους ώρες περισυλλογής και αγωνίας οι γονείς των μαθητών αυτών. Και για τους γονείς τα ερωτήματα που τους βασανίζουν είναι πολλά:
- Τι θα γίνει αν το παιδί μου περάσει σε μια σχολή που δεν του αρέσει και μου ζητήσει να ξαναδώσει εξετάσεις; Ποιος εγγυάται ότι τη δεύτερη φορά θα ξαναπεράσει;
- Ακόμη και αν περάσει σε μια σχολή της πρώτης επιλογής και χρειαστεί να πάει σε άλλη πόλη, θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα και με το ενδεχόμενο της ανεργίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου;
- Τώρα με τον περιορισμό των μετεγγραφών, πώς θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα; Και καλά να είναι η σχολή της αρεσκείας του. Αν όμως δεν είναι και μου πει μετά πως θέλει να εγκαταλείψει τις σπουδές;
- Ποια επαγγελματική αποκατάσταση θα έχει και ποια πορεία θα ακολουθήσει αν αναγκαστεί να σπουδάσει στην πόλη που μένουμε αλλά σε ένα αντικείμενο που δεν του αρέσει, προκειμένου να γλυτώσουμε τα έξοδα των σπουδών σε άλλη πόλη;
Η ανασφάλεια που βιώνουν καθημερινά οι νέοι στη χώρα μας είναι μεγάλη και αυξάνεται στην περίπτωση μιας αποτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις. Η ανεργία στους νέους ξεπερνάει το 55% και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να σταματήσει να αυξάνεται. Η, χωρίς προγραμματισμό και μακρόπνοο σχέδιο, δημιουργία και διασπορά διαφόρων σχολών των ΑΕΙ και ΤΕΙ, πολλές φορές μόνο για την εξυπηρέτησει μικροκομματικών και τοπικιστικών συμφερόντων, δημιούργησε μια ολόκληρη στρατιά πτυχιούχων με πτυχία χωρίς κανένα αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, οι οποίοι το μόνο που μετράνε είναι τα χρόνια και τα χρήματα που ξόδεψαν για να σπουδάσουν.
Η οικονομική κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας σε συνδυασμό με την απαξίωση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες οδηγεί πολλούς γονείς αλλά και τους ίδιους τους μαθητές στη λύση των σπουδών στο εξωτερικό σε αγγλόφωνα πανεπιστήμια αλλά σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής που συνεπάγεται και χαμηλά δίδακτρα στις σχολές των παραπάνω πανεπιστημίων. Πλέον παρέχεται η δυνατότητα σε κάθε ενδιαφερόμενο να σπουδάσει στο αντικείμενο που θέλει, σε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο όχι χαμηλότερου κύρους από τα πανεπιστήμια της δυτικής Ευρώπης, αλλά με πολύ πιο φθηνά δίδακτρα (από 800 μέχρι 3.000 ευρώ) και έξοδα διαβίωσης που μπορεί να μην ξεπερνούν τα 400 ευρώ το μήνα. Στην περίπτωση αυτή γίνεται πιο εύκολη και η προοπτική της πραγματοποίησης κάποιου μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών στην ίδια τη χώρα ή ακόμη και στο ίδιο πανεπιστήμιο που πραγματοποιήθηκαν οι προπτυχιακές σπουδές.
Στις μέρες μας, οι δυνατότητες επιλογής για σπουδές στο εξωτερικό, έχουν αυξηθεί και δεν αποτελούν ούτε άπιαστο όνειρο ούτε ανέφικτο στην πράξη. Ίσως να αποτελεί και τη μοναδική διέξοδο για εκείνους τους νέους που λόγω της αποτυχίας τους στις πανελλαδικές εξετάσεις έχουν σταματήσει να ονειρεύονται.
