Η νέα μόδα που λυμαίνεται τα νερά της, ούτως ή άλλως, λαβωμένης δευτεροβάθμιας παιδείας μας αφορά στα ιδιωτικά φροντιστήρια, που με μία άδεια μεταμορφώνονται σε... ιδιωτικά λύκεια! Μάλιστα, τα συγκεκριμένα ιδρύματα, εμφανίζονται ως δελεαστικότερα των παραδοσιακών, δημόσιων ή ιδιωτικών, λυκείων, αφού διδάσκουν μόνο τα προς πανελλαδική εξέταση μαθήματα, προώθοντας, με αυτό τον τρόπο, μία άκρως τεχνοκρατική αντίληψη για τη γνώση και την εκπαίδευση. Ως ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, για την ευρηματικότητά της, αν μη τι άλλο, κρίνεται η πρακτική που υιοθετείται από τα εν λόγω ιδρύματα να προσλαμβάνουν, αντί πινακίου φακής, καθηγητές και των υπόλοιπων μαθημάτων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται μονάχα στην περίπτωση αιφνιδιαστικού ελέγχου από τα αρμόδια κρατικά όργανα.
Αυτά συμβαίνουν σε ένα κράτος που κυριολεκτικά ίδρωσε να οργανώσει τις πανελλαδικές εξετάσεις του 2012, αφού, όπως γνωρίζουμε όλοι, η διεξαγωγή τους αμαυρώθηκε από ουκ ολίγες παραλείψεις και αβλεψίες. Το ίδιο κράτος ανακοινώνει, τώρα, δια στόματος του υπουργού Παιδείας του, κου. Αρβανιτόπουλου, ένα θεωρητικώς σωστότατο μέτρο, αυτονόητο στην υπόλοιπη Ευρώπη, που αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία. Εν τούτοις, και πάλι φαίνεται ότι το νέο μέτρο θα εφαρμοστεί πλημμελώς, αφού δεν προβλέπονται απολύσεις –οι αρνητικώς αξιολογημένοι θα παραμένουν απλώς μισθολογικά στάσιμοι. Η αποφυγή απολύσεων, όμως, σημαίνει ότι θα παραμείνουν στα πόστα τους και διδάσκοντες που ενδεχομένως ασκούν το λειτούργημά τους (υπενθυμίζουμε ότι εδώ μιλάμε για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας) ελλιπέστατα.
Μια συνθετική ματιά στις παραπάνω εξελίξεις (χωρίς να έχουμε αναφερθεί στις ελλείψεις των σχολείων σε διδακτικό προσωπικό και γενικότερες υποδομές) επιτρέπει την εξαγωγή μερικών συμπερασμάτων:
1. Το ελληνικό Κράτος δεν δείχνει να σέβεται τους μαθητές, αφού η ύπαρξη και μόνον «ιδιωτικών λυκείων» δημιουργεί διακρίσεις μεταξύ εκείνων που είναι αρκετά «έξυπνοι» ώστε να κυνηγούν την πρακτική και αυτοματοποιημένη γνώση, και των άλλων που επιλέγουν το πλήρες πρόγραμμα των παραδοσιακών σχολείων.
2. Απ’ ό,τι προκύπτει, το Κράτος δεν σέβεται ούτε τους εκπαιδευτικούς του, ειδεμή θα σχεδίαζε ένα περισσότερο δραστικό μέτρο αξιολόγησης από το προαναφερθέν, ένα που θα προέβλεπε και απολύσεις μέσα στο χάος του υπερτροφικού Δημοσίου, που ουσιαστικά οδήγησε, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, στη σημερινή κρίση.
Συμπερασματικά, παρότι είναι λυπηρό και μόνο να το συνειδητοποιεί κανείς, όλες οι βαθμίδες της Παιδείας στη χώρα μας παρουσιάζουν προβληματικές εκφάνσεις. Μέσα στο αβέβαιο και ρευσότατο τοπίο της οικονομικής και αξιακής κρίσης, οι υποψήφιοι της Τριτοβάθμιας, πρέπει να πάρουν κάποιες καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον τους. Αν η χώρα τους αδυνατεί να τους προσφέρει αυτό που ζητούν, γιατί να μην εξετάσουν τους εναλλακτικούς δρόμους που τους ανοίγονται;
